Regels die zijn opgesteld door de beroepsgroep of door een organisatie waaraan een tandarts verbonden is (zelfregulatie), hebben een groter juridisch effect op de mondzorg dan veel tandartsen beseffen. Een tandarts mag van deze regels alleen afwijken als hij dit gemotiveerd doet vanuit het belang van de patiënt. Zelfregulatie kan relevant zijn op het niveau van de beroepsgroep, op het niveau van de organisatie of op individueel niveau. Zelfregulatie zou moeten voldoen aan een aantal criteria om van toepassing te zijn op een hele beroepsgroep, te weten: voldoende gezaghebbend zijn, een juiste verhouding hebben tot bestaande wet- en regelgeving en zowel de beroepsgroep als patiënten moeten op eenvoudige wijze kennis kunnen nemen van de zelfregulatie. De werking van zelf regulatie kan soms beperkt zijn tot een bepaalde groep, bijvoorbeeld tandartsen die een medewerkersovereenkomst met een bepaalde zorgverzekeraar hebben gesloten of die in een bepaalde instelling werken. Zelfregulatie kan niet alleen leiden tot aansprakelijkheid van een hulpverlener, maar zou in theorie ook kunnen leiden tot aansprakelijkheid van de opstellers van zelfregulatie.