De tandarts behandelde tot de jaren zestig van de twintigste eeuw zijn patiënten in het algemeen staande, waardoor een hoge lichamelijke belasting ontstond. Daarom werd in de negentiende eeuw reeds een stasteun, een soort extra been, gebruikt. De spierbelasting werd hierdoor verminderd, maar het evenwicht was labiel en de tandarts werd minder mobiel. Na de ingebruikneming van de Borden airotor, in 1957, veranderde er veel: de snelheid van prepareren, het toepassen van de washed field-techniek (het koelen van de boor en tegelijkertijd schoonspoelen van het werkgebied) het invoeren van de afzuigtechniek en het behandelen van een liggende patiënt, voor een betere toegang tot de mond en het adequaat afzuigen van vloeistof.