Op het gebied van de orale pathologie heeft zich in de twintigste eeuw een ontwikkeling voorgedaan, die geleid heeft enerzijds tot het onderscheiden van nieuwe ziekten en anderzijds tot het subtyperen van reeds bekende afwijkingen. Zo zijn er in de twintigste eeuw diverse nieuwe aandoeningen van het mondslijmvlies en de tong beschreven. Al lang was bekend dat tijdens de zwangerschap sprake kon zijn van een epulis gravidarum en dat deze lokale gingivazwelling na de bevalling meestal weer spontaan in regressie ging. Een nieuwe ontdekking was dat een gegeneraliseerde tandvleeszwelling kon worden veroorzaakt door een anti-epilepticum, het difantoïne, en dat ook sommige andere medicijnen tot een dergelijke gingivazwelling aanleiding konden geven. Daarnaast werd in de twintigste eeuw steeds duidelijker dat de mond, in het bijzonder het mondslijmvlies en de tong, niet zelden als spiegel van de algemene gezondheidstoestand kon worden beschouwd.