Terwijl het verloop van carieuze laesies door dentine in pathologische zin onafhankelijk is van het land waar patiënten verblijven, zou de behandeling ervan tussen landen weleens kunnen verschillen. De behandeling van een geëxponeerde pulpa, die ontstaat tijdens het verwijderen van carieus dentine in een diepe caviteit, werd hiervoor als onderwerp van onderzoek gekozen. Het doel van het onderhavige onderzoek was om bij algemeen practici uit Frankrijk, Duitsland en Noorwegen na te gaan op welke wijze zij een geëxponeerde pulpa zouden behandelen en welke factoren aan het besluit tot die behandeling ten grondslag lag. Een diepe caviteit in een asymptomatische molaar bij een 20-jarige vrouw die tijdens het verwijderen van carieus dentine werd geëxponeerd, was het te onderzoeken scenario.

Door middel van een gestructureerde vragenlijst werden de gegevens van 661 Franse, 622 Duitse en 199 Noorse ­algemeen practici geanalyseerd. In Frankrijk deden 62,1%, in Duitsland 72% en in Noorwegen 50% van de geselecteerde tandartsen niet mee aan het onderzoek. De resul­taten staan in de tabel vermeld. Door de tandartsen werden verschillende behandelingen voorgesteld. De redenen die algemeen practici deden besluiten om over te gaan tot een bepaalde behandeling waren in de 3 landen wel hetzelfde: goede behaalde resultaten in het verleden, gemakkelijk aan te brengen en bekendheid met de techniek. Het lezen van wetenschappelijke literatuur over cariologie en restauratieve tandheelkundige gedurende de laatste 5 jaar was een reden om vaker te kiezen voor een directe ­pulpaoverkapping dan voor een wortelkanaalbehandeling.

Conclusie. De gekozen behandeling voor een geëxponeerde pulpa was niet hetzelfde in de landen Frankrijk, Duitsland en Noorwegen. Tandartsen wordt geadviseerd om hun behandeling zoveel mogelijk te baseren op wetenschappelijk verkregen bewijs.

Bron

Stangvaltaite L, Schwendicke F, Holmgren C, et al. Management of pulps ­exposed during carious tissue removal in adults: a multi-national ­questionnaire-based survey. Clin Oral Investig 2017; 21: 2303-2309.