Kennis van het Burkitt-lymfoom is om een tweetal redenen belangrijk voor de tandarts-algemeen practicus. Het is soms de tandarts die als eerste geconfronteerd wordt met een patiënt met dit ernstige ziektebeeld. De patiënt kan zich presenteren met mobiele gebitselementen, gezwollen gingiva, kaakpijn of een combinatie hiervan. Het klinisch beeld kan worden verward met een abces of een osteomyelitis. Hierdoor worden in veel gevallen extracties verricht, analgetica en/of antibiotica gegeven, hoewel de ontstekingsverschijnselen zoals pijn en koorts afwezig zijn. Deze gang van zaken leidt vanzelfsprekend tot ‘doctor’s delay’. De prognose van het Burkitt- lymfoom is sterk afhankelijk van snelle diagnostiek en therapie. Bij een ‘niet-pluis gevoel’ dient de patiënt direct te worden verwezen. In dit artikel wordtingegaan op de vroege klinische en radiologische symptomen van het Burkitt lymfoom; de behandeling ervan valt buiten het kader.